Wydawca treści
Pomniki Przyrody
Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupiska o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie (art. 40 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody). Na terenie województwa pomorskiego znajduje się 1989 pomników przyrody (według stanu na 31.12.2008).
Na obszarze nadleśnictwa zaewidencjonowano 5 drzew uznanych za pomniki przyrody. W zasięgu terytorialnym nadleśnictwa znajdują się ponadto 22 pomniki przyrody (w tym 3 grupowe i jedna aleja) obejmujące łącznie 63 drzewa zlokalizowane głównie w parkach i przy obiektach sakralnych.
O uznaniu za pomnik przyrody decydowały odpowiednie wymiary, walory estetyczne (wygląd całego drzewa, pokrój korony, pnia) oraz miejsca występowania. Obecnie wprowadzone nowe zasady gospodarki w lasach z pewnością przyczynią się do zwiększenia ilości różnorodności gatunków drzew chronionych. Lista gatunków drzew pomników przyrody jest ciągle otwarta.
Wymienione w poniżeszej tabeli drzewiaste pomniki przyrody podlegają szczególnej ochronie prawnej polegającej na zakazie:
1) wycinania, niszczenia, pozyskiwania, uszkadzania i podkopywania drzew,
2) zrywania kory, pączków, kwiatów, owoców i liści z drzew,
3) rycia napisów lub znaków na drzewach,
4) umieszczania tablic, ogłoszeń, napisów albo innych znaków na drzewach nie związanych z ich ochroną,
5) wchodzenia na drzewa,
6) wznoszenia jakichkolwiek budynków, budowli, urządzeń lub instalacji w odległości
(promieniu) do 15 m włącznie od drzew,
7) usuwania i niszczenia pokrywy glebowej, palenia ognisk oraz zanieczyszczania terenu wszelkiego rodzaju odpadami i innymi nieczystościami w pobliżu drzew (w promieniu 15 m włącznie),
8) oddziaływania na drzewa w jakichkolwiek inny sposób niezwiązany z ich ochroną.
W odniesieniu do głazów uznanych za pomniki przyrody wymienione w zabrania się:
1) rozbijania, rozsadzania, niszczenia i uszkadzania tych głazów jakimkolwiek sposobem,
2) przemieszczania (przesuwania), podkopywania i zakopywania głazów,
3) usuwania z nich mchu, porostów lub innych roślin, rycia na tych głazach napisów lub znaków, umieszczania tablic, napisów lub innych znaków niezwiązanych z ochroną głazu uznanego za pomnik przyrody,
4) wchodzenia na głazy,
5) wznoszenia jakichkolwiek budynków, budowli, urządzeń lub instalacji w odległości (promieniu) do 15 m włącznie od tych głazów,
6) na głazach i w pobliżu, rozniecania ognia, usuwania i niszczenia pokrywy glebowej oraz zanieczyszczania i zaśmiecania terenu,
7) oddziaływania na głazy w jakikolwiek inny sposób nie związany z ich ochroną.
Na północ od wsi Krępkowice znajduje się jeden z najstarszych dębów szypułkowych na terenie naszego kraju. Dąb zasadzono w 1374 roku, kiedy to Pomorze Gdańskie należało do Zakonu Krzyżackiego. Jego wysokość wynosi 22 metry a obwód ( w pierśnicy) 770 cm. Nazwa drzewa najprawdopodobniej nawiązuje do księcia pomorskiego Świętopełka II Wielkiego, który w XIII rządził tymi ziemiami. Od 2004 roku do dębu wiedzie ścieżka edukacyjno - przyrodnicza "Dąb Świętopełk" o długości około 900 metrów. Na trasie ścieżki znajdują się tablice informacyjne opisujące walory przyrodnicze okolicy.
Świętopełk był najstarszym synem Mściwoja I. W roku 1219 lub 1220 otrzymał od niego we władanie wszystkie posiadłości ziemskie. Miał odtąd zarządzać nimi, a ponadto spadał na niego obowiązek opieki nad młodszym rodzeństwem. W 1227 roku, kiedy dotychczasowi namiestnicy pomorscy uniezależnili się od Piastów, nasz Świętopełk otrzymał nareszcie upragniony tytuł książęcy. W następnych latach podobnie stało się z jego młodszymi braćmi. W podzielonych na dzielnice państwie Świętopełkowi przypadła kasztelania białogardzka, na której terenie wyrósł dąb Świętopełk.