Wojewoda Pomorski rozporządzeniem nr 24/2007 z 9 lipca 2007 roku uznał za rezerwat przyrody „Karwickie Źródliska"- obszar źródlisk i lasu o pow. 3,22 ha położony w gminie Cewice. Celem ochrony przyrody w rezerwacie jest zachowanie obszaru źródliskowego wraz z otaczającym lasem oraz z charakterystycznymi rzadkimi chronionymi gatunkami roślin. W celu zabezpieczenia rezerwatu przed zagrożeniami zewnętrznymi wyznaczono jego otulinę o pow. 38,84 ha.

Rezerwat tworzy niezwykle ciekawa forma geomorfologiczna. Na ukośnym dnie erozyjnej niszy geologicznej, tzw. cyrku źródliskowym „zawieszone" jest torfowisko niskie przepływowe, zasilane wodami podziemnymi z licznych wysięków i wychodni warstw wodonośnych zlokalizowanych wzdłuż podstawy zboczy. Ze względu na atrakcyjnośc terenu i walory edukacyjne, po uzyskaniu zgody nadleśnictwo stworzyło ścieżkę edukacyjną o przedmiocie ochrony rezerwatu.

Torfowisko powstało wskutek odkładania się na podłożu mineralnym materii z obumarłej roślinności torfotwórczej wykształconej w otoczeniu źródeł. Złoża torfów turzycowo-drzewnych osiągają tu maksymalną głębokość 2 metrów. Proces torfotwórczy trwa, jednak złoże nie przyrasta na grubości wskutek erozyjnego oddziaływania gęstej sieci kilkudziesięciu strumyków o cechach górskich, które płynąc bystrym nurtem, często zakolami i przez progi, rozcinają torfowisko na wiele kopuł. Strumyki te formują się następnie w bezimienny prawostronny dopływ Unieszynki, wchodzący po jej połączeniu z Pogorzelicą w skład dorzecza Łeby.

Obszar wodno-błotny o fizjonomii kopułowo-dolinkowej porośnięty jest lasem bagiennym typu łęg jesionowo-olszowy. W warstwie krzewów występuje wawrzynek wilczełyko, trzmielina zwyczajna i leszczyna. Żyzne i dobrze nawodnione błotnoziemy kopuł porośnięte są bujnym wielogatunkowym runem roślin kwiatowych, paproci o wys. do 2 m i mszaków. Bagnisty obszar źródliskowy ma pow. 1,81 ha, siedlisko buczyny występującej na stromych zboczach niszy i ich strefy krawędziowej pow. ok. 1 ha. Fragmentami obszar buczyny ma charakter grądu pomorskiego z okazami starodrzewu grabu, buka i dębu. W jego podszycie obficie płoży się bluszcz pospolity, występuje marzanka wonna, łuskiewnik różowy i skrzyp zimowy. Maksymalna wysokość skarpy niszy geologicznej wynosi 25 m. Rezerwat ma wysoką wartość przyrodniczą i krajobrazową, jest siedliskiem rzadkich i chronionych gatunków roślin oraz małych zwierząt.